Dziś wywiązała się fajna dyskusja, po słuchaniu audycji o kulturze i fobiach społecznych, które nakładają się m.in. na nasze postrzeganie nas samych w czasoprzestrzeni. No bo ludzie z naszej kultury, jak przeżywają śmierć kliniczną, to widzą światełko w tunelu na końcu którego są zmarli, nasi najbliżsi, zazwyczaj dziadkowie. A już w Indiach jest co prawda światełko tunelu, ale towarzyszy mu poczucie nirwany (oni mają wiarę w reinkarnację), nikogo tam nie widzą.
I ja sobie powiedziałam, jak się odrodzę na nowo, to chciałabym być naukowcem w nowym życiu. Tylko i wyłącznie i bezbrzeżnie zająć się nauką. A moje starsze dziecko: "Weź ty mamo sobie zaplanuj jakieś życie, w którym byś po prostu odpoczęła i nic nie robiła."
Jak to miło, jak dziecko tak dobrze rodzica postrzega, normalnie miód na moje uszy :)
